Aktor i malarz. Początkowo grał w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu. W roku 1947 występował w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi. Lata 1948–55 spędził w Poznaniu, gdzie grał w Teatrach Polskim i Nowym. W 1956 roku był aktorem Starego Teatru w Krakowie. Od 1957 roku występował w teatrach warszawskich: Ludowym i Narodowym. Poza aktorstwem malował, zajmował się również scenografią.

Salaburski potrzebę artystycznego wyrazu realizował w dwojaki sposób – początkowo jako aktor teatralny, później także jako malarz. Po wojnie kształcił się w Krakowie u profesora malarstwa Akademii Sztuk Pięknych Fryderyka Pautscha. Najpełniej jednak realizował się w malarstwie, dla którego aktorstwo porzucił w 1961 roku. Był członkiem Grupy 55, z którą wielokrotnie wystawiał. Jego prace prezentowane były także na II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w warszawskiej Zachęcie, a indywidualne ekspozycje odbywały się w Galerii ZPAP w Warszawie czy galerii Krzywe Koło, z którą współpracował. Salaburski brał również udział w wielu wystawach indywidualnych za granicą, między innymi w Kopenhadze, Dusseldorfie, Utrechcie, Sztokholmie, Wiedniu, Toronto czy Nowym Jorku. Uprawiał malarstwo abstrakcyjne, o wyraźnie zaznaczonej strukturze prezentowanych form. Charakter twórczości artysty sytuuje go wśród znakomitych przedstawicieli nurtu malarstwa materii w Polsce. Tworzył obrazy spod znaku – zwanej w Polsce taszyzmem lub malarstwem materii – sztuki informel. Wielokrotnie je wystawiał, cieszyły się dużym uznaniem.